Bir Kedinin Muradı

Nevbaharın gelişiyle tabiat tekrardan canlanmış. Türlü bitkiler, otlar, çiçekler, hayvanlar, kuşlar, böcekler, sürüngenler, hepsi toplanmış dilekte bulunmak için nevruzda. Doğa Ana, tek tek herbirinin muradını soracak, ardından vadettiği üzere rastgele içlerinden birinin dileğini yerine getirecekmiş.

Fillerin ekseriyeti, gölgesinde serinleyecekleri ulu ağaçlarla ve derin göletlerle dolu geniş çayırlar dilemişler; Kuşlar, daha çevik ve büyük kanatlar yahut daha süslü ve daha renkli tüyler dilemişler; Kaplumbağalar, daha kuvvetli, ama daha hafif kabuklar istemişler; Ateş böcekleri, gecelerin daha uzun sürmesini dilemişler; Arılar, konabilecekleri çeşit çeşit çiçekler yetişmesinden ricacı olurlarken, ayılar ise, daha fazla sayıda bal peteği bulabilmeyi ve tatlı meyve ağaçlarının yetişmesini istemişler; Çiçekler ve otlar ise, çoğunlukla daha fazla yağmur ve güneş ışığı, daha besleyici ve yumuşak bir toprak örtüsü dilemişler...

Doğa Ana, birbiri ardına hepsine sorup öğrenmiş dileklerinin ne olduğunu. Artık herkesin dileğini almış olduğuna kanaat getirdiğinde, emin olmak için son bir kez daha seslenip dileğini bildirmeyen birinin kalıp kalmadığı sormuş. “Ben varım” diye miyavlamış kedi, kuyruğunu yukarı dikmiş ve pıtı pıtı adımlarla dileğini bildirmek üzere varmış yanına yeryüzü ve tabiat sultanının. Bu esnada tabiatın bütün canlıları, büyük bir merakla kimin muradına ereceğini konuşuyor, aralarından o talihlinin kendileri olması için içten içe dualar okuyorlarmış.

Sevimli kedi, kuyruğu havaya dikili, pıtı pıtı adımlarla vardı ve neşeli bir gülümseyişle bir çırpıda söyleyiverdi dileğini: “Benim dileğim, herkesin muradına ermesidir” diye haykırarak. Kedinin bu dileği, duygulandırdı Doğa Ana’yı, içini şefkatle, semihatle ve huzurla doldurdu. “Diğerleriyle kıyaslanmayacak denli kıymetli ise şayet, yerine getireceğim evvela o dilek olmalı” dedi Doğa Ana. Kediye döndü, uzun bir müddet hayranlıkla baktı ve en sonunda sevgiyle gülümseyerek şöyle sürdürdü sözünü: “İşte seninki, böylesi bir dilek.”